அதை முன்பே நான் முடிவு செய்துவிட்டேன்….! என்றேன்.
அதன் பின் பதிலேதும் கூறாமல் அவள் அமைதியாகிவிட, இதுவே பழைய கீர்த்தனாவாய் இருந்தால் ஏதாவது கிண்டல் செய்வாள் என்பதை புரிந்துகொண்டேன். இறுக்கமான மனதோடு இருவரும் பேசாமலே பஸ்ஸில் சென்றோம்.
அடுத்த இரண்டு நாள் ஆபீஸில் அவள் சற்று வாடிய முகத்துடன் யாரிடமும் பேசாமலிருக்கவே, என்னால் தானே இவளுக்கு இந்த நிலை என மிகவும் வருத்தமாய் இருந்தது. பின் மெல்ல மெல்ல வாட்டம் மறைந்து கல கலப்போடு பழைய கீர்த்தனாவாய் மாறி அந்த வார கடைசிக்குள் பேச எனக்கும் உற்சாகமாய் இருந்தது. ஆனால் இருவருமே இதைபற்றி எதுவும் பேசவில்லை.
பதினைந்து நாள் கழித்து ஒரு நாள்,
ஏய் சங்கீதா……! சறியான அமுக்கு கள்ளிடி…….! நீயா அதை பற்றி பேசுவாய்னு பாத்தா பேசமாட்டேங்கர……! சரி இப்பவாவது சொல்லு பரிகாரம் வேலை செய்யுதா…! இல்லை மறுபடியும் போகலாமா…….? என கேட்க, திகைப்போடு சந்தோஷமும் என் மனதில் பாய்ந்தது.
பரிகாரமெல்லாம் நல்லா வேலை செய்யுது…….! .சரி……. அதென்ன போகலாமா ?
அப்ப இதுங்களுக்கு மறுபடியும் பரிகாரம் பண்ண ஆசை வந்துடுச்சா….! என அவளின் கிண்ணென்ற முலைகளை வெறித்தபடி,
நான் வேண்டுமானால் பரிகாரம் பண்ணிவிடட்டுமா….? என கண்ணடித்து கேட்க
ஏய்…..! என்ன சொன்ன….? என்ன சொன்ன …? என்றபடி கையை ஓங்கிகொண்டு வந்தாள்.